Ο ΤΕΘΝΕΩΣ ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ*...

«...Ο μόνος, σίγουρος, τρόπος να αναγνωρισθεί ένας αξιόλογος άνθρωπος των γραμμάτων (ποιητής, λογοτέχνης, συγγραφέας), αλλά και άλλων τεχνών ή και επιστημών, είναι να... αποδημήσει εις Κύριον, δηλαδή να ...πεθάνει ! Δεν λένε «ο τεθνεώς δεδικαίωται» ;

Αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά να θέσω τέρμα στην ζωή μου, προκειμένου να αναγνωρισθώ... Το κακό είναι : πρώτον ότι δεν ξέρω αν είμαι αξιόλογος ως λογοτέχνης και δεύτερον ότι δεν θα ζω για να απολαύσω τους καρπούς της αναγνώρισης ! Μετά, αυτή μπορεί να αργήσει πολύ. π.χ. Ο τεθνεώς Κοπέρνικος δεδικαίωτε...μισή χιλιετία μετά ! Δεν μπορώ να περιμένω τόσο, έχω δυό παιδιά να μεγαλώσω και να υλοποιήσω πολλά άλλα σημαντικά οράματα στη ζωή μου...»

* Απόφθεγμα αντιγραμμένο από παλιά Ισπανικά χειρόγραφα της μονής των Καρμελιτών, εν έτει 1898 και υπογεγραμμένο από τον Gus Garthia Sopmet, γνήσιο απόγονο του ποιητή και θεατράνθρωπου Teo Garthia Sopmet, που έδρασε τα ηρωικά χρόνια της Γαλλοϊσπανικής κατοχής...