Με λένε Οπενχάϊμερ (1)

ΜΕ ΛΕΝΕ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ (μάλλον... Αλτσχάϊμερ)
(Γέρασα και δεν το κατάλαβα)

Ξυπνώ ένα πρωί απ’ τα χαράματα
(φταίνε, βλέπεις, τα γεράματα)
και βλέπω με έκπληξη αληθινά μεγάλη
μια... σκυλόγρια με κάτασπρο κεφάλι

να ροχαλίζει στου κρεβατιού το στρώμα
σα νάχει βυθιστεί στου θάνατου το κώμα
με δυό μαστάρια παχουλά, ρυτιδιασμένα
και κωλομέρια τετράπαχα και μαραμένα

να κρέμονται στου κρεβατιού την κόχη
σαν ροφός μπαγιάτικος σε μιαν απόχη
Είχε ακόμα μια μάπα σαν πατσαβούρα
σαν του Πικασό κακότεχνη γκραβούρα

φόραγε μάλιστα μια ξανθιά περούκα
ολόφτυστη σαν μια γριά σουρτούκα
και μία δαντελένια, άσπρη νυχτικιά
σαν αυτήν που φοράνε τα χτικιά

Κι’ εκεί που έλεγα να πάρω την αστυνομία
νομίζοντας πως έκανα κάποια παρανομία
το πλάσμα τούτο το απόκοσμο ξυπνά
με κοιτάει στα μάτια και μου λέει ξινά :

Ξύπνησες βρε αχαΐρευτε, τεμπέλη ;
πήγαινε να πετάξεις στα σκουπίδια
κι’ ύστερα να βράσεις κουνουπίδια
αλλιώς καμιά γυναίκα δεν σε θέλει

Κι’ εκεί που την εκοίταζα με απορία
νομίζοντας πως θάμενε εκεί η ιστορία
κοιτιέμαι στον καθρέφτη,
αυτό τον άθλιο, τον ψεύτη :